Wandelende apen en mannen die grenzen nodig hebben

De feestdagen liggen alweer achter ons. Ik hoop dat jullie fijne dagen hebben gehad en ik wens jullie het beste toe voor 2019! Ik heb prachtige herinneringen van de feestdagen gemaakt. Op 1e kerstdag gaven we geen les maar hebben we wat kinderen meegenomen naar een restaurant in de buurt. We eten hier 3 keer per dag rijst met vrijwel altijd hetzelfde sausje dus de kinderen genoten extra van het lekkere eten. Het was mijn eerste kerstdiner waar iedereen met zijn handen at maar het is mij prima bevallen Dus wie mij volgend jaar uitnodigt op een kerstdiner, weet dat je geen bestek hoeft klaar te leggen ;) Het was enorm gezellig, Koni voelt als een grote familie en ik ben blij dat ik mij in zo’n korte tijd zo goed thuis voel.

We hadden voor het kerstdiner twee riksja’s besteld, dit is het gemakkelijkste vervoersmiddel voor kleine afstanden. De kleinste kinderen tot een jaar of 10 kunnen op schoot en zo passen er gemakkelijk 5 mensen in een riksja. Gordels bestaan niet en bij hobbels in de weg is het de kunst om je kind dat je op schoot hebt goed vast te houden, anders stoot het zijn hoofd tegen het dak. Eigenlijk best bizar om zo kinderen te vervoeren maar het is hier de normaalste zaak van de wereld en het gaat bijna altijd goed, we zijn nog nooit een kind onderweg verloren. (Eigenlijk mag ik dit niet zeggen in dit land vol bijgeloof, zulke dingen worden hier afgeklopt) In India is veel bijgeloof, zo mogen de nagels van de kinderen alleen op maandag geknipt worden en is er weer een andere dag voor het boodschappen doen omdat het anders ongeluk brengt.

Ook bij de ouders is er veel (bij)geloof. Zo is er Amar, een jongen van bijna 12 met het Down syndroom. Hij komt uit een rijke boerenfamilie maar Amar heeft nogal een eigen wil waardoor zijn ouders geen controle meer over hem hadden. Veel ouders hebben geen idee hoe ze met een gehandicapt kind om moeten gaan. Ze zijn soms zelf niet zo ontwikkeld, er is geen begeleiding en er zijn weinig goede voorbeelden waardoor ouders dit ook niet leren. Omdat Amar bijna 12 is, vinden zijn ouders dat tijd is voor zijn upanayana, een ritueel dat de meeste Hindoeistische jongens op hun 12e moeten doen. Hij moet daarvoor allerlei spreuken kennen die de teachers nu aan hem leren. Hij begrijpt er niets van maar zijn ouders vinden dit het allerbelangrijkste dat hij nu moet leren. Ze geloven er namelijk in dat hij na dit ritueel weer normaal gaat worden en geen Down syndroom meer heeft. Hij moet na het ritueel gewoon op de boerderij aan het werk gaan. Ook de lokale mensen die hier in dit huis werken geloven dit, echt te bizar voor woorden.

Ik verbaas mij vaker, soms ook over hele leuke dingen. Zo was ik vorige week aan het lesgeven en keek ik even uit het raam. Daar zag ik ineens twee apen voorbij wandelen. Die moest ik even van dichtbij bekijken dus de kinderen waren ook hun concentratie kwijt maar het gebeurt tenslotte niet elke dag dat er apen langs komen wandelen.
Verder werken hier twee lokale teachers, 2 vrouwen van 24 jaar waar ik gezellig mee kan kletsen. Ik vertel weleens over mijn boyfriend, een woord wat in India eigenlijk niet bestaat. De vrouwen zullen namelijk over 2 jaar worden uitgehuwelijkt. Of ze na het trouwen hier blijven werken, weten ze nog niet, dat gaat de man bepalen. Hun familie kiest een man voor ze, die uit dezelfde kaste als zij zal komen. Mijn vraag of dit wel een leuke man is, vonden ze een beetje raar, ze accepteren hier alles zoals het is en hebben veel vertrouwen in hun ouders.
Ik denk niet dat mijn ouders ooit Nico voor mij hadden gevonden, ze zijn blij met hem maar ze hadden het vast niet zo ver weg gezocht, haha.

Afgelopen weekend ben ik een lang weekend weggeweest naar Gokarna, een stadje die 2 uur verderop aan het strand ligt. Ik had via Maartje de gegevens gekregen van een Duitse vrouw en daardoor had ik de garantie dat ik niet alleen de jaarwisseling hoefde te vieren. Ik zat in een guesthouse maar dit had ook een vervallen gevangenis kunnen heten. Het was een klein hok met een bed van beton en er zaten flinke tralies voor de ramen. Maar ik betaalde amper 4 euro per nacht en de eigenaar was aardig dus ik vond dat ik niet mocht klagen. Ik heb dus vooral genoten van het strand en de rust van in mijn eentje een weekend weg zijn.

Op Oudejaarsdag hadden we nog drie Engelsen ontmoet dus we zijn met zijn vijven naar een gezellig hippie feestje geweest. Veel bijzondere mensen, niet alleen Indiers maar vooral de hippies zijn zeer fascinerend om naar te kijken. De laatste seconden voor 12 uur aftellen deden ze niet dus ineens leefde ik in 2019. Op de terugweg moesten de Duitse vrouw en ik een flink stuk over het strand waar het nog erg druk was. Voor dit weekend was ik vaak gewaarschuwd. Indiers zijn geen drank gewend waardoor het extra risicovol is om daar als blanke vrouw te lopen. Ik had beloofd om ’s nachts niet alleen te lopen en ik kwam er ook achter waarom. De mannen zagen dit als een kans om een Happy New Year te wensen met een knuffel en een kus. Daar was ik niet van gediend dus dat gaf ik aan door afstand te houden en te zeggen: Don’t touch me and a happy new year. Zo liepen we dus over het strand, een mooie oefening in grenzen aangeven haha. Het mooie is dat de mannen hier goed naar luisteren. Het is bij Indiers gewoon erg belangrijk dat je heel duidelijk bent in je grenzen omdat hun grenzen anders zijn dan de onze. Alleen als je duidelijk bent, zullen ze naar je luisteren en durven ze eigenlijk geen vlieg kwaad te doen.

Soms helpt het ook om andere mannen je te laten beschermen. Zo was ik op het hippiefeestje in gesprek met een Indiase man totdat er iemand te dichtbij kwam en op mijn teen stond. Ik had geen schoenen aan omdat schoenen in India alleen voor buiten zijn bedoeld dus het deed pijn en ik keek geergerd naar de man die op mijn teen stond. Mijn gesprekspartner nam het voor mij op, ging een flinke discussie aan met de man en joeg hem naar buiten. Ik heb hem de hele avond niet meer gezien, dat was nu ook weer niet helemaal nodig, haha.

Ik ga nog een paar dagen intens genieten van de kinderen. Mijn tijd hier komt ten eind en het is een gek idee om weg te gaan, ik heb hier een mooie tijd gehad en veel voor de kinderen kunnen betekenen. Natuurlijk heb ik ook mijn moeilijke momenten gehad, juist als je alleen op reis bent, kom je jezelf tegen. Maar ik heb vooral ontzettend veel geleerd en heeft het me enorm goed gedaan om dit in mijn eentje te ondernemen.
En het weggaan heeft een leuke reden; Nico komt namelijk zaterdag! Ik ben heel blij dat hij kan komen en kijk er erg naar uit. We zijn eerst nog een dagje samen op het project dus Nico kan straks zelf zien en ervaren waar ik hem zoveel over de telefoon over verteld heb. Daarna gaan we samen drie weken reizen en nog veel meer mooie dingen van India zien. Ik heb vast wel tijd om tussendoor een blog te schrijven!

Groetjes Thea