Welkom in Manasa Jyothi Koni

Precies een week geleden ben ik aangekomen op het project. Vanuit Goa heb ik de trein gepakt, wat al een hele belevenis op zich was. Zo zaten er geen deuren in de trein waardoor ik de deuropening mooi kon gebruiken als zitplaats terwijl mijn benen naar buiten bengelden. In plaats van glas zaten er tralies voor de ramen zodat je naar buiten kon kijken en een koel windje had.

Ik reed langs de kust naar het Zuiden en het uitzicht was fantastisch. Ik zou ongeveer 4 uur in de trein moeten zitten maar het werd inmiddels donker en een omroepsysteem bestaat hier niet. Ik had dus geen idee wanneer ik bij het juiste station zou moeten zijn. Gelukkig vonden de andere passagiers zo'n blanke reiziger heel interessant en wilden ze mij graag helpen. Het liefst wel in ruil voor een foto met mij, in dit gedeelte van India komen weinig blanken dus je bent een hele bezienswaardigheid.

Op het station nam ik een riksja en die bracht mij naar het project. Het was donker en ik werd afgezet op een verlaten weg bij een hek. Best spannend, maar toen een enthousiaste jongen met Down het hek voor mij openmaakte, wist ik meteen dat ik goed zat.

Het project heet Manasa Jyothi Koni en ligt in het dorp Koni in Zuid India. Er wonen ongeveer 20 kinderen met een beperking die soms geen ouders meer hebben maar meestal ouders hebben die niet meer voor ze willen of kunnen zorgen. Het is hier namelijk een grote schande om een gehandicapt kind te hebben. Veel mensen hebben ook geen idee wat ze met deze kinderen aan moeten. Hierdoor komen sommige kinderen heel verwilderd of verwaarloosd in Koni binnen. Maartje, een Nederlandse vrouw, is 11 jaar geleden als vrijwilliger bij dit project terecht gekomen en is sindsdien niet meer weggegaan. Er was destijds veel seksueel misbruik en de baas van het project gebruikte veel geweld naar de kinderen. Maartje leidt nu project samen met Shobha en ze hebben lokale mensen in dienst.

Ze werkt met Leespraat, een Nederlandse methode om kinderen met Down te leren lezen en communiceren. We doen dit door 1 op 1 met de kinderen te werken en daarnaast is er een groepsprogramma wat de kinderen overdag volgen. Sinds gisteren ben ik zelfstandig met de kinderen 1 op 1 aan het werk. De methode is ontzettend interessant; veel mensen denken dat kinderen met Down en andere verstandelijke beperkingen niet kunnen leren lezen maar bijna elk kind kan dit wel leren. Doordat ze kunnen lezen, is het visueel en kunnen ze ook veel beter communiceren. Ik ben nu druk bezig om mijzelf meer in deze methode te verdiepen, het is soms wel een hele zoektocht, maar het is vooral ontzettend leuk om te doen.

Er is hier ook een andere Nederlandse vrijwilliger en samen met hem geef ik ook groepslessen zoals craft(knutselen) en yoga(spelletjes en muziekles). Dit is soms ook nog wel zoeken, elk kind heeft een ander niveau en het duurt even voordat je de kinderen begrijpt. De eerste dagen was ik ook ontzettend moe, omdat alle nieuwe indrukken mij overspoelden. Ik sliep minstens 10 uur per nacht maar inmiddels gaat het stukken beter. Ik ben heel blij dat ik ervaring heb met gehandicapte kinderen en moeilijk gedrag, dat komt nu echt goed van pas.

We slapen boven het project en hebben een heerlijk dakterras. Dus de avonden zitten we heerlijk buiten te relaxen. In de avonden en de weekenden zijn de helpervrouwen bij de kinderen. Het is ontzettend lastig om mensen te vinden die bij gehandicapte kinderen willen werken. Echt bizar om dit te beseffen want ik vind het het mooiste werk wat er maar bestaat. Sommige helpervrouwen zijn weduwe geworden, wat een grote schande is, en omdat ze toch niets meer te verliezen hebben, werken ze nu hier. Ze doen de zorg voor de kinderen, dat houdt in: de maaltijden, de was en schoonmaken, en daar blijft het dan ook bij. Ze kennen geen liefde zoals wij dit kennen en hebben ook geen idee hoe ze met deze kinderen om moeten gaan. Als ik 's avonds even beneden kom, is het dus prima om in te grijpen als ze een meisje alleen in een hoekje zetten of als de kinderen in vieze kleding er bij lopen. Ook lees ik elke avond een verhaaltje voor en geef ik ze een nachtzoen, je merkt echt dat ze die liefde nodig hebben en dat geeft mij ook veel energie. Maar soms is het ook lastig; zondag stond ik onder de douche en hoorde ik de kinderen ruzie maken en elkaar slaan. Het liefst zou ik onder de douche vandaan rennen en ingrijpen maar dat leek me ook niet helemaal verstandig haha.

Ik zou nog uren verder kunnen vertellen over het project maar dat komt een volgende keer. We gaan nu naar het dorp om uit eten te gaan, het is soms heerlijk om er even tussen uit te zijn en even iets anders dan rijst te eten.

O en nog goed nieuws! Mijn backpack is vrijdagavond gebracht door 2 mannen op een scooter die geen woord Engels konden! Zij hebben mijn backpack op de luchthaven in Mangalore opgehaald dus ik ben helemaal blij met mijn spulletjes en Westerse kleding!